O martes 4 de novembro de 2008, ás 20h no Club Internacional de Prensa de Santiago (Avda da Coruña, 6 baixo)estará o fillo de Seoane para participar nunha conferencia onde estará tamén Xesús Alonso Montero. A conferencia está aberta a todo o público.
Reproducimos o escrito de lembranza que acompaña ao anuncio divulgado polo CIP.
lembranza Jorge Seoane...
O fillo de Antonio Seoane, Jorge, naceu en Bos Aires, en setembro de 1928. Do seu matrimonio con Elsa Fernández, tamén filla de inmigrantes galegos republicanos, ten unha filla, Susana e unha neta Mª Laura.
Actualmente atópase xubilado. A súa actividade laboral centrouse na banca e na metalurxia. Unha vez fusilado o seu pai, Antonio, viviu coa súa avoa paterna en Bos Aires, unha casa que deu acollida moitos exiliados republicanos dende 1939, que dunha ou outra forma puideron fuxir dos perigos daquela España.
Hoxe atópase en Galicia para cumprir un soño: que por fin, se recoñeza publicamente o sacrificio do seu pai, como o de tantos outros, para conseguir un sistema democrático de goberno en España.
... recórdao
No ano 1936 eu contaba con 8 anos e a pesar de criarme nunha familia con ideas progresistas, por suposto, non podía medir as consecuencias políticas nin persoais que o alzamento contra o goberno libremente elixido de España, ía producir.
A miña foi unha das moitas familias españolas, asentadas en Arxentina, e xa con fillos nacidos alí, que se envorcaron a organizar e participar no movemento de axuda á República Española.
É aí cando o meu pai e a miña nai, con militancia política e sindical na Arxentina (ambos os dous eran obreiros) empezan unha loita clandestina de apoio á República. E digo clandestina, porque neses anos e logo da detención do meu pai, os gobernos arxentinos que se sucederon por moitos anos, eran de tinguidura francamente fascista.
Van transcorrendo os anos da guerra e o compromiso con republícaa e logo de 1939, coa resistencia á ditadura, vai crecendo no meu pai e isto fai que, clandestinamente, mesmo para min, ao redor de 1944/45 se traslade a Galicia co obxectivo de continuar a loita.
Pasamos bastante tempo sen noticias, soamente un "indicio" do paradoiro do meu pai ao recibir anónimamente, un exemplar de "Mundo Obreiro" que como saben, era o órgano de prensa do PCE. E de súpeto, en agosto de 1948, a miña avoa Anuncia recibe unha carta anunciando que "... dende o 11 do mes pasado, Antonio e Gómez Gayoso "están graves" e que "non dan esperanza ningunha da súa melloría". Noutra similar, suxírese que "é moita a gravidade, non contan que se salven a menos que Ud. faga os medios nesa con grandes especialistas... se non hai quen se interese por el será un perigo para a súa vida "... ". Deste xeito recibín a noticia da detención do meu pai e da súa condena a unha morte anunciada, pronunciada antes de escoitar defensa algunha.
Comeza entón a mobilización en Arxentina, para lograr a súa liberación ou polo menos, evitar a súa sentenza a morte. Nesa mobilización participaron fundamentalmente a Federación de Sociedades Galegas, o Sindicato Ferroviario de Rosario e Lombas de Zamora, os partidos políticos arxentinos Socialista, Comunista e Radical e a xente do común que recollía sinaturas de apoio, especialmente en barrios obreiros de Bos Aires como La Boca, San Telmo e Constitución, onde existía unha importante presenza da colectividade española. Quixera recalcar que tamén participaban desta mobilización os que despois serían os meus moi queridos sogros José e Asunción e a miña muller, Elsa. Tamén se recibiron apoios doutras colectividades como por exemplo, o feixón e a iugoslava. Así mesmo, fíxose eco da situación, algunha prensa escrita como o diario Critica de Natalio Botana, que sempre apoiara a República e informara sobre os sucesos da guerra. Recalco o de xente do común, porque é xusto recordar que o goberno arxentino non fixo nada por axudar os presos políticos republicanos dadas as súas boas relacións co goberno franquista.
Eu con 18 anos pretendín viaxar a Galicia para pedir pola vida do meu pai e non puiden logralo polas negativas familiares e políticas, resultado da mestura de protección polos perigos que me podían acontecer e pola crenza de que era un erro político pedir clemencia ao goberno franquista. O non o facer é un peso que sigo levando á data e que recén, despois de 60 anos, podo expresar verbalmente.
Por iso é tan importante para min, estar con vostedes neste aniversario, onde quero deixar expreso manifestación do meu cariño e agradecemento á familia González Cudeiro por arriscarse infinitamente para rescatar o corpo do meu pai e colocalo cos perigos que implicaba na época, na bóveda familiar, con nome cambiado. Isto evitou que eu fose un dos fillos de españois que aínda hoxe andan buscando os seus restos e haber podido en 1978, por primeira vez, estar fronte á tumba do meu pai.
No hay comentarios:
Publicar un comentario