¡SEMPRE REPÚBLICA!
A
barbarie que o 18 de xullo de 1936 se alzou en armas contra a forza da palabra
di agora que o mellor é esquecelo todo. Non recordar. Porque nos dous bandos
houbo, din, atrocidades. Certo. Pero esa certeza non é toda a verdade. Falta dicir
que o 16 de febreiro de 1936 o Frente Popular gañou coa forza da palabra 52
deputados máis que a suma dos deputados que gañou o Frente de Dereitas. E que o
Frente de Dereitas gañou 52 deputados menos que o Frente Popular. E que eles
foron os que non acataron o resultado. E que foi desde esa derrota democrática
que non acataron desde a que os capataces armados do Frente de Dereitas fixo
correr o sangue a cántaros por todos os pobos de España. Esa é a diferenza
entre o veraz e o falso. Logo entonces está ben claro: un dos bandos cometeu as
atrocidades que cometeu defendendo lexitimamente a legalidade republicana e o
outro cometeunas contra toda lexitimidade. E aínda hai outra razón colosal a
constatar, esta é, aquí está: desde que o bando vencedor anunciou que o bando
vencido estaba cativo e desarmado, desde que proclamaron que a guerra estaba
terminada, os envorcados ó exilio foron medio millón, os paseados e os
fusilados foron 200.000 e 3.000.000 os comestos pola tuberculose e a friaxe de xulgado
en xulgado e de cárcere en cárcere. Son miles os que aínda hoxe non se sabe
onde foron debruzados ó nunca máis ¡Gloria a todos aqueles e a todas aquelas
que preferiron morrer de pé a vivir unha vida de gando!
Hoxe
é un bo día para dicir SEMPRE REPÚBLICA. MONARQUÍA NUNCA MÁIS. A monarquía é un
anacronismo inaceptable. E hai incongruencias que eu non me explico. Di Elena
Valenciano que ela é socialista. Pero non o é. Todos lle oímos dicir hai uns
días que ela cree en Juán Carlos porque veu cos seus propios ollos como salvou
o 23F a democracia. Pero eu vin outra cousa. Vin como non mandou firmes cando tiña que habelo mandado
para terminar co ruído de sables nada máis que os sables empezaron a sonar. Vin
como a media tarde do 23F entrou Tejero no Congreso a grito de todos al suelo mentres Juán Carlos
gardou silencio ata altas horas da madrugada. Aquel bochorno tivo lugar porque
el que era o supremo mando das forzas armadas non mandou firmes ata a madrugada. Teño para min que con astucia calculada. Outro
que tamén se di socialista pero non o é: o locuaz Rodríguez Ibarra. Preguntado se era
monárquico ou era republicano, contestou co seguinte estrambote: en España
houbo dúas repúblicas e coas dúas lle foi mal a España ¿É que acaso lle foi
mellor con Pavía e con Franco? ¡Vaites, vaites!
No hay comentarios:
Publicar un comentario