Os republicanos de
Galicia e de España celebran hoxe, 14 de
abril, o día da república. E fan ben. Fan moi ben. Eu tamén o celebro. E tamén
fago moi ben. Porque hoxe é o día en que o golfo do avó do rei emérito saíu pitando
cara o exilio morto de medo. Ben sabía el o que merecía moi merecido. Ben sabía
el por que corría. Por que escapaba. De que tiña medo o moi malandrín. Pero eu máis
que o 14 de abril celebro o 16 de febreiro. Porque é o día que realmente
gañaron as eleccións os don Antonio Machado, os Rafael Alberti, os García
Lorca, os don Miguel de Unamuno e todos os que querían que ganásemos todos e
non só os de sempre. Non só os de toda a vida. Non só os cabróns emperadores do
cabrón mercado falsamente chamado por eles libre. Os March. Os duques de Alba.
Os Barrié de la Maza. Os depredadores de plusvalía e de vidas.
Acabo de reputarme
republicano convencido. Concepto no que me ratifico. Desde o día que o pobo
francés proclamou a República en 1789 en París, a monarquía como concepto, quedou
declarada obsoleta e defunta en Francia e en todos os países. Ao proclamar a
república o revolucionario pobo francés o vello réxime quedou defunto para
nunca máis levantar cabeza. A revolución francesa puxo o punto e final a
monarquía. A todas as monarquías. Era a lei da negación da negación a que
tomaba a palabra aquel día. Inexorable e verídica. Era a hora dada polo reloxo
da Historia para erradicar de todo mundo todo vestixio de monarquía. Era a hora
de non dar nin un paso atrás na construción da república universal. Era a hora
de deixar de ser súbditos para ser cidadáns libres.
Pero hai
repúblicas as que tamén se lles parou o reloxo igual que as monarquías. E deben
ser declaradas todas elas tan mortas e tan putas coma a máis puta das putas monarquías.
E necesito dicir sen ambaxes que comungo a pés xuntiños coa filosofía da décima
que deixou escrita o Gran Rubén Darío, décima que ven a dicir:
Se pública é a muller
que por puta é coñecida,
república ven a ser
a puta máis corrompida.
E seguindo o parecer
desta lóxica absoluta,
todo aquel que se reputa
ser de república fillo,
ven a ser, de fixo,
un grandísimo fillo da gran puta.
E non me estou
enleando en ningún sofisma. Ninguén deduza da décima que acabo de transcribir que
son monárquico. Que non o son. Ó revés. Son republicano de nación. Son contrario
a monarquía. Son contrario a todas as monarquías. A todas. Incluídas as falsamente
declaradas de signo socialista. Que non existen monarquías socialistas. Porque
todas as monarquías son un anacronismo. E máis aínda o é esta puta monarquía que
perpetrou contra todos nós o pequeno fol de veleno de Ferrol, Paca la Culona lle chamaba un dos catro
canallas xenerais que se alzaron con el en armas contra España. Contra toda
España. Porque ademais esta monarquía
é a maiores de ser un puto anacronismo desde que a república francesa tomou
carta de natureza nas calles de París, esta leva consigo a maiores o pecado
capital de ter sido concibida polo cabrón crótalo cainita de Ferrol para
deixalo todo atado e ben atado de por vida. E leva camiño. 42 anos xa non hai
quen nolos quite. 42 anos. Que logo se di. Agardemos que a negación da negación
chegue tamén aquí algún día. E os que se din non monárquicos, pero si juancarlista,
tamén eles quedarán con dous palmos de narices. Todos eles, digo, quedarán
tamén con dous palmos de narices.
¡Arriba a república! ¡Abaixo a monarquía!
Xesús
Redondo Abuín
14
de abril de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario