O 18 de xullo de 1936 os montaraces xenerais Franco,
Goded, Mola e Queipo de Llano, erguéronse en armas contra a arma da palabra,
que apenas 96 días antes falara nas urnas alto e claro: 40 deputados máis lle outorgaron
as urnas ao Frente Popular e 40 deputados menos lle outorgaron ao Frente dos canallas
xenerais alzados en armas. Así foi como o felón xeneral ártabro abriu a espita
do sangue, así mesmo foi como correu o sangue a enxurradas polas cunetas de Galicia
e de España.
Non poucas e non poucos das desaparecidas e desaparecidos
cando entonces aínda non se sabe a dia de hoxe en que lugares ignotos de
Galicia e de España están sendo comestos polas caramechas.
Non poucos e non poucas din que en Galicia non houbo
guerra civil. E eu tamén o digo. Porque para que a houbese terían que existir dous
exércitos contrarios en condicións de pararse os pés o un ao outro. Cousa que
non sucedeu en Galicia. En Galicia non houbo nin un só Concello que dixese nin esta
boca é miña contra a felonía. Nin tan sequera dixo esta boca é miña o Concello
de Rianxo, con ser o Concello de Castelao, de Dieste e de Manuel Antonio. O
Concello de Rianxo, coma os outros, tamén se deitou republicano e ergueu do
bando do cabrón felón de Ferrol.
E ninguén me diga que non é bonito chamarlle cabrón a
un morto. Xa o sei. Pero chámollo e ben chamado está. Pero ademais esixo que
nos digan onde están os mortos e as mortas. Todos os mortos e mortas. Porque está
ben claro que non esgrimiu a razón da forza contra a forza da razón a favor dos
descalzos, senón que o fixo a favor do banqueiro Juan March, do Duque de Alba e
instigado polo seu propio afán de lucro insaciable. Mesmo se apropiou de dúas
estatuas da Catedral de Santiago. Tanto se saíu coa súa o moi malandrín que cando
deu o golpe de Estado non posuía máis ingresos que o salario de Xeneral, e hoxe
nin se sabe a onde chegan os tentáculos da fortuna da familia Franco.
E volvo á carga: o sanguinario xeneral entrou e saíu do
Pardo confinando en presidios e matando: o 20 de abril de 1963 pillou a Julián
Grimau facendo apostolado democrático, e fusilouno sumariamente, sen máis nin
máis. Todo dios, incluído o Papa, clamou ao ceo para que o asasinato non se
perpetrase. Pero foi para nada. Ás seis da madrugada do 20 de abril de 1963
Grimau foi fusilado. E só 54 días antes de que a bendita flebite acabara con el,
fusilou a José Humberto Baena-Alonso, Ramón García Sans, José Luís
Sanchez-Bravo, Angel Otaegui Echevarría e Juan Paredes Manot. Por iso cando a
bendita flebite o licuou, eu non chorei por el ¡Aturuxei, en silencio, pero
aturuxei!
Porque o cachourizo ártabro ir ía de unxido pola
gracia divina, pero León Felipe, que ben o coñecía, deixouno en cirolas tal que
así: “Franco...
túa é a facenda e a casa, o cabalo e a pistola... Miña é a voz antiga da terra.
Ti quédate con todo e déixame encoiro e errante polo mundo... Pero eu déixote
mudo... ¡mudo! ¿E como vas a recoller o trigo e a alimentar o lume se eu me
levo a canción?”
En Galicia pode que non houbese guerra civil. Pode que
non. Pero os mortos e as mortas caeron polas cunetas coma moscas e os presos e
as presas encheron as cadeas e os campos de concentración. Galicia e España eran
un atroz penal de exterminio (no penal de Alacante acabou Miguel Hernández comesto
pola humidade do mundo o 28 de marzo de 1942) e os mestos campos de concentración
coma este foron sitios máis propicios para morrer que para vivir. Morreron
centos de miles. Que o caníbal non foi Caudillo de España pola graza de deus,
senón que o foi polo sangue de maría santísima. Celso Emilio Ferreiro chamoulle
a aquela negra sombra de crespón e de cera “Longa noite de pedra”. E cravouno. ¡Un
aturuxo por Celso Emilio!
No hay comentarios:
Publicar un comentario